πλόιμος

-η, -ο / πλόϊμος, -ον, ΝΜΑ, και πλώιμος / πλώϊμος, ΝΑ [πλόος/πλους]

νεοελλ.

αυτός που είναι κατάλληλος ή ευνοϊκός για ταξίδι με πλοίο

νεοελλ.-αρχ.

(για ποτάμι) αυτός που μπορεί να τόν διαπλεύσει κανείς με πλοίο, πλωτός

μσν.

1. το ουδ. ως ουσ. τὸ πλόιμον

το πολεμικό ναυτικό

2. φρ. α) «βασιλικὸν πλόϊμον» — ονομασία που έφερε στο Βυζάντιο η κύρια δύναμη τού πολεμικού ναυτικού, που είχε τη βάση της στον Βόσπορο και είχε ως διοικητή ανώτατο αξιωματικό, ο οποίος αρχικά έφερε τον τίτλο τού δρουγγαρίου τών πλοΐμων, ενώ προς τα τέλη τής αυτοκρατορίας είχε τον τίτλο τού μεγάλου δούκα

β) «θεματικὸν πλόϊμον» — εφεδρική δύναμη τού βασιλικού πλοΐμου που εξοπλιζόταν από τα θέματα, δηλαδή από τις μεγάλες στρατιωτικές και διοικητικές περιοχές

αρχ.

1. (για ανθρώπους) αυτός που μπορεί να επιχειρήσει ένα ταξίδι με πλοίο

2. (για πλοία) ο κα* τάλληλος να πλεύσει, αυτός που μπορεί να ταξιδέψει

3. αυτός που παρέχει τη δυνατότητα για ταξίδι με πλοίο

4. (για άνεμο) ευνοϊκός για πλου, ούριος

5. (για ξύλο) κατάλληλος για ναυπήγηση πλοίων, ναυπηγίσιμος

6. (για σκεύη ή εμπορεύματα) αυτός που μεταφέρεται με πλοίο

7. φρ. α) «πλώϊμος [και πλόϊμος] γίγνεται» — ο καιρός γίνεται κατάλληλος για ταξίδι με πλοίο

β) «πλωϊμοτέρα γίγνεται [ή ἐστί]» — οι περιστάσεις γίνονται μάλλον ευνοϊκές για τη ναυτιλία.